I eit innlegg på Magasinett skildrar Anita Svendheim eit nynorsk redslekaos, der frykta for å verta utsletta er i ferd med å verta eit sjølvoppfyllande mantra mellom nynorskentusiastar. Slik opplever ikkje eg det.
Lat meg aller fyrst seia at eg – naturlegvis – har stor respekt for at Svendheim opplever nynorskverda litt annleis enn meg, og at eg naturlegvis tek erfaringane hennar på fullt alvor. Er det ein ting eg har lært etter nokre år som organisasjonssentralist, så er det at verda kan opplevast ganske annleis inne i Oslo-bobla enn utanfor. Så eg tviler ikkje eit sekund på at Svendheim har følt bokmålsfrykta i augo på foreldre, norsklærarar eller kven det måtte vera.
Men nettopp for å ta Svendheim sine oppfordringar på direkten, så kjenner eg ein sterk trong til å bidra med litt inspirasjon og positivitet. For etter sju år som aktiv målungdom – både i lokalleddet og i sentralstyret – har eg heilt andre opplevingar enn Svendheim.
Gjennom sju år i Målungdommen kan eg knappast hugsa å ha møtt noko som liknar den nynorskangsten Svendheim skildrar. Tvert om: I staden for å diskutera kor vidt nynorsken vil døy ut eller ikkje, diskuterer me kor vidt me skal gjera nynorsk til einaste riksmål eller om me skal «nøya oss» med ein 50/50-situasjon. Kanskje er ingen av delane så realistisk i eit femårsperspektiv, men det seier noko om kva slags positivitet som rår grunnen mellom unge nynorskentusiastar. Og det finst mange fleire døme:
I staden for å heidra finkulturelle nynorsksnobbar, har me delt ut Dialektprisen til føredøme med ikkje akkurat finkulturell appell, som til dømes Are og Odin, Eli Kari Gjengedal og Lars Vaular. I staden for å hiva oss på den språklege skitkastinga mot Paradise Hotel – som fekk mykje negativ omtale frå både bokmåls– og nynorskhald – gjekk me høgt ut i pressa for å rosa Paradise-gjengen for å visa fram eit fargerikt og levande dialektmangfald. Og no i dag, i staden for å tolka Kulturdepartementet sitt ynske om obligatorisk filmteksting “på norsk” som om det var ei innføring av eit nytt bokmålsdomene, føreslår me i staden at dei kan presisera at teksting på norsk inneber teksting på både nynorsk og bokmål, sidan filmteksting uansett har vorte veldig billig etter at kinoane vart digitaliserte.
Så: Poenget mitt er ikkje at Svendheim nødvendigvis tek feil. Men når ein skal ropa varsko er det ofte lurt å vera litt varsam. Påstandar om at «nynorskentusiastane har gjort nynorsken skummel og avansert» og at nynorsken primært «rommar artiklar og tekstar om litteratur og bygdehistorie», er jo ikkje akkurat med på å teikna eit inspirerande bilete av nynorsken? Eller dyrka inspirasjon og språkglede?
Visst skal me seia i frå når det trengst, og det er eg takksam for at Anita Svendheim gjer. Mitt personlege bidrag i denne omgangen får vera å spreia litt nynorskglede ved å svara på eit av spørsmåla Svendheim stiller: Sist gong eg las ein nynorskartikkel om tippeligaen var i dag føremiddag, då nrk.no fleska til med overskrifta «Strømsgodset sikra seg toppscorar». Jommen smiler nynorsken til oss på den fronten òg! 🙂
